ما خود را از اطرافیان و دوستان آن حضرت مى دانیم، ولى در این امر، یعنى دعا براى تعجیل ظهور او مسامحه مى کنیم! ظهور آن حضرت اَهَمّ حاجات ما است، ولى ما «عَجِّل فَرَجَهُ»(1) مى گوییم، فقط براى این که بفهمانیم مجلس ختم شد، و یا این که در موارد ازدجام مردم صلوات مى فرستیم، تا مردم جا به جا شوند، نه این که جدّا بخواهیم صلوات بفرستیم، بلکه داعىِ بر داعى است. با این که مى دانیم او واسطه ى بین ما و خدا است، مَعَ ذلک به فکر او نیستیم! اى کاش مى دانستیم که احتیاج او به ما و دعاى ما براى او، به نفع خود ما است؛ وگرنه قرب و منزلت او در نزد خدا معلوم است. (آیت الله العظمی بهجت)
1.تهذیب، ج 3، ص 120؛ مستدرک الوسائل، ج 5، ص 74 و 93؛ بحارالانوار، ج 53، ص 95 و 187؛ ج 83، ص 61 و 62، 284؛ ج 91، ص 41؛ ج 92، ص 327؛ ج 95، ص 110 و...
نوشته شده در چهارشنبه 88/7/1ساعت 8:21 عصر توسط (وبلاگ رسمی واحد دانشجویی کانون فرهنگی رهپویان وصال شیراز)
نظرات دیگران()